ساعت از سه و نیم گذشته، تا جایی که من می تونم ببینم چراغ تمام خونه ها خاموشه. هوا خیلی سرده این شبا. یه سرمای بی موقع و سخت. دستام رو گذاشتم تو جیب کاپشنم. کلاهم رو هم تا نزدیکی های چشام پایین آوردم و شال گردنم رو هم تا نزدیکی چشام بالا کشیدم. فقط چشمام بیرونه، چشمایی که هر لحظه امکان داره بباره و… هوا ابری نیست. تقریبا یه ربعی می شه که زل زدم به صورت فلکی ” …

ساعت ۳.۴۲ دقیقه است که چراغ اتاقمو خاموش می کنم. رو تختم دراز می کشم. صاف زیر پتو می خوابم. مثل مرده ای که با آرامش دراز کشیده. دستام رو هم صاف و در منتها علیه بدنم دراز می کنم. خوابم نمی یاد. صبح امتحان دارم، خوب خوندم. پر از فکر و خیالم. اول سعی می کنم که سقف اتاقم رو بردارم. سعی می کنم آسمون رو مجسم کنم. سعی می کنم صورت های فلکی و ستاره ها رو ببینم. …